‘Waarom heb je nu een laadpaal voor je deur, je hebt toch al een eigen laadstation?’, riep de buurman me toe vanaf corona-afstand. ‘Klopt’, zei ik terug en toen zette ik voor hem de hele geschiedenis uiteen. Het verhaal leek me interessant genoeg om hier te plaatsen, dus hier komt het.
Het was januari 2018 en de accu van onze hybride auto, een van de eerste Hyundai E-Assist met nog handschakeling, was helemaal op het eind. Dat mocht wel, bij ons alleen al was hij ruim 10 jaar in dienst geweest en het was al een tweedehands wagen. We besloten te zoeken naar een tweedehands elektrische auto en zowaar vonden we een redelijk betaalbare Renault Zoe met nauwelijks kilometers op de teller. Hij kwam uit Duitsland maar we konden hem snel Nederlands leren hoewel soms wat Frans er door komt. Toen de auto op zaterdag 20 januari 2018 werd afgeleverd hebben we meteen een laadpaal aangevraagd bij Allegro. Er zijn weliswaar wat laadpalen in de buurt, maar die zijn toch wel een redelijk stuk lopen vanaf ons huis. Omdat de actieradius maar 125 km is zouden we vaak moeten laden. Het nieuwe model accu geeft een actieradius van zo’n 400 km maar die van ons is nog te goed om uit te wisselen.
Het duurde tot begin maart voordat men had vastgesteld dat onze aanvraag aan alle voorwaarden voldeed en men stelde een plek voor om de laadpaal te plaatsen. Dat was midden op privéterrein en ook de volgende suggesties waren onhandig. Na wat steggelen kwamen we overeen de laadpaal bij de Weerklank aan de Robijnstraat te plaatsen. In april ging de gemeente daarmee akkoord, werd ons bericht.
Wij kregen zo langzamerhand het gevoel dat de 9 maanden die voor de aanvraagprocedure stonden ook echt wel gerealiseerd zouden worden en we vroegen ons af of we zo lang wilden wachten. Na wat rondneuzen besloten we een (mobiel) laadstation zelf te plaatsen in onze zijtuin. Half mei was dat gebeurd; in mijn blog kunt u lezen hoe het laadstation gemaakt werd. Goed gedaan, zoals veel later zou blijken.
Voor de zomervakantie, begin juli, vroegen we nog maar eens naar de vorderingen. Allegro meldde ons opgewekt dat het september of half oktober geplaatst zou worden. Eind oktober vroegen we dus maar eens naar de stand van zaken. Er waren strubbelingen volgens Allegro en die waren opgelost en nu zou de aannemer opdracht worden gegeven.
Net voor Kerst vroeg ik – enigszins voor de lol – of het nog in 2018 ging gebeuren. Nou, Allegro was positief, het zou 15 januari gebeuren. Maar begin februari was er nog niets gebeurd en ook hadden we al die tijd nog geen publicatie van de vergunningsaanvraag gezien. Eind februari werd er gewacht op Liander.
Juni 2019 weer contact opgenomen waarop men ons telefonisch probeerde te bereiken. Er was een bericht ingesproken met de mededeling dat men het uit ging zoeken. Na de zomervakantie, in september, kwam er een specifieke afspraak: week 40! Nou, in oktober was er nog niets. Op 2 december kregen we te horen dat er problemen waren met de gekozen locatie. De laadpaal zou nu aan de zijkant van het huis geplaatst worden. Begin januari 2020 stond er inderdaad een melding van de vergunningsaanvraag in het gemeentelijk nieuwsblad. Het is niet te geloven, maar op 26 mei kwam het voorlopig laatste bericht: we konden gebruik maken van de openbare laadlocatie. Er was nog geen verkeersbord bij, dat zou nog wel 6 weken kunnen duren. Nou, dat bord hoeft van ons niet zo. Maar de energie ontbreekt om dat te proberen niet te laten plaatsen!
Een kroniek kunt u hier lezen,
Ger Koper
